எப்படியெல்லாமோ ஏமாற்றுகிறார்கள்!!

எப்படியெல்லாமோ ஏமாற்றுகிறார்கள்!!

அன்று நான் பணி நிமித்தமாக குமரி மாவட்டத்திலுள்ள அஞ்சுகிராமம் என்னும் ஊரில் நின்று கொண்டிருந்தேன். அப்போது சுமார் அறுபது வயது மதிக்கதக்க ஒரு பெரியவர் சிரித்துக்கொண்டே என்னை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தார். அவரை நான் கூர்ந்து கவனித்தபோது அவர் நான் ஏற்கனவே சுமார் மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பு என் வீட்டின் முன்பு வைத்து சந்தித்த நபர் என்பது தெரியவந்தது.

இப்போது அவரை நான் முதலாவதாக சந்தித்த நிகழ்ச்சி:

நான் மாலைவேளை என் வீட்டின் முன்பு நின்று கொண்டிருந்தபோது, இதே பெரியவர் இப்படித்தான் சிரித்துக்கொண்டு வந்தார். அப்போது அவர் என்னிடம், நான் அஞ்சுகிராமத்திற்கு பக்கத்து ஊரிலிருந்து. இங்கு குளச்சலில்(என்னுடைய பக்கத்து ஊர்) ஒருவரை பார்க்க வந்திருந்தேன். அவரை பார்க்கவும் முடியவில்லை அதற்கிடையில் சுகமில்லாமல் குளச்சல் அரசு மருத்துவ மனையில் அனுமதிக்கபட்டு இன்றுதான் வருகிறேன். இப்போது என் ஊருக்கு செல்லவும் பணமில்லை, சாப்பிடவும் வழியில்லை, பசி என்று சொன்னார்.

அவர் பசி என்று சொன்னதும், வீட்டில் சாப்பிடுகிறீர்களா? என கேட்டேன். அவரும் சரி என்று சொல்லவே நல்ல முறையில் அவருக்கு உணவு பரிமாறப்பட்டது. சாப்பிடுவதற்கு முன்பாக வீட்டில் வைக்கப்பட்டிருந்த, இயேசு கிறிஸ்துவின் படத்தை பார்த்ததும் ஒரு பெரிய ஜெபமே சொல்லிவிட்டுதான் உணவை உண்ண தொடங்கினார். நமக்கே இப்படி ஒரு பழக்கமில்லை. நல்ல பெரியவர் என மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டேன்.

அவர் சாப்பிட்டு முடித்தபின் கைசெலவிற்கு பணமும் கொடுத்து பேருந்தில் ஏற்றி விட்டேன். இது ஒரு மூன்று மாதம்தான் ஆகியிருக்கும். அதன் பின்னர் இப்போதுதான் அவரை சந்திக்கபோகிறேன். அதுவும் அவர் என்னிடம் சொன்ன அதே கிராமத்தில். மனதிற்குள் மிகவும் சந்தோசமாக இருந்தது. நன்றி மறக்காத பெரியவர்! இப்போதும் என்னை ஞாபகம் வைத்துள்ளார் என நினைத்து முடிக்கவும், அவர் சிரித்தபடியே என்பக்கத்தில் வந்து சொன்னார்,

நான் குளச்சலுக்கு பக்கத்து ஊரிலிருந்து இங்கு ஒருவரை பார்க்கவந்தேன். அவரை பார்க்கமுடியவில்லை. அதற்கிடையில் சுகமில்லாமல் இங்குள்ள மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டு இன்றுதான் வருகிறேன். இப்போது என் ஊருக்கு செல்லவும் பணமில்லை, சாப்பிடவும் வழியில்லை பசி என்று சொன்னார்.

எவ்வளவு மதிப்பாக இவரை வைத்திருந்தேன். இப்படி ஒரு அணுக்குண்டை தூக்கி போடப்போறார் என கொஞ்சம்கூட நினைக்கவில்லை. இருந்தாலும் அமைதியாக முதல் சந்திப்பை நினைவு படுத்தினேன். மனிதருக்கு உடனே ஞாபகம் வந்துவிட்டது. ஒரு நொடிகூட அவர் தாமதிக்கவில்லை. கன்னியாக்குமரியை நோக்கி அவர் படபட என நடக்க தொடங்கி விட்டார். நடந்தார் என்பதைவிட ஓடினார் என்பதே பொருத்தமாக இருக்கும். பெரியவரே! நில்லும் சாப்பாடு வாங்கி தருகிறேன் என்றேன். மனிதர் திரும்பி பார்க்கவேயில்லை.
சீ... எப்படியெல்லாமோ ஏமாற்றுகிறார்கள்!!

இந்த பதிவை படித்தமைக்கு மிக்க நன்றி! மீண்டும் நீங்கள் வரவேண்டுமென விரும்பும் செல்வராஜ்