பேருந்து நிலையத்தில் போக்கிரிகள்!

பேருந்து நிலையத்தில் போக்கிரிகள்!
இது திருவனந்தபுரம் பேருந்து நிலையத்தில் எனக்கு ஏற்பட்ட ஒரு கசப்பான அனுபவம்..
நான் அப்போது அரபு நாட்டில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்த நேரம். பொதுவாகவே அரபு நாடுகளில் பணிபுரிபவர்கள் ஊருக்கு செல்வதென்றால் முன்பே வீட்டிற்கு தெரியப்படுத்தி குடும்ப சகிதம் விமான நிலையத்தில் வரும்படி செய்வார்கள். நம் வீட்டாரோ நாம் செல்வதற்கு நான்கு மணி நேரத்திற்கு முன்பே அங்கே ஆஜராகி விடுவார்கள்.
இந்த விசயங்களைபற்றி நண்பர்களுக்குள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது வீட்டிற்கு, என்று வருகிறோம் என சொல்லாமல், நாமே பேருந்தை பிடித்து வீட்டிற்கு செல்ல வேண்டுமென முடிவெடுத்தோம். இந்த முடிவின்படி நான்தான் முதலில் ஊருக்கு செல்ல ஆயத்தமாக இருந்தேன். இது எனக்கு ஒரு பெரிய பிரட்ச்சனை என தோன்றவில்லை காரணம் நான் நிறைய பொருட்களை வாரி கொண்டுபோகும் பழக்கம் உடையவனல்ல. அதுமட்டுமல்ல
திருவனந்தபுரத்திலிருந்து இரண்டு மணி நேரத்தில் வீட்டை அடைந்துவிடலாம்.

சரி, இனி விசயத்திற்கு வருவோம்.

நான் என்னால் தூக்கி செல்லும்படியான ஒரு பெட்டியுடன் விமானநிலையத்திலிருந்து ஆட்டோ ரிக்சா மூலம் திருவனந்தபுரம் பேருந்து நிலையத்தை அடைந்தேன். ஏற்கனவே நின்றுகொண்டிருந்த நாகர்கோயில் பேருந்தில் ஏறவும், என்பின்னால் வந்து பெட்டியை நீ பேருந்தில் ஏற்றக்கூடாதென ஒருவர் சொன்னார். இதென்னடா பைத்தியம்! என நினைக்கவும், அவன் சொன்னான் இங்கு கம்யூனிஸ்ட் தொழிற்சங்கத்தை சேர்ந்தவர்கள்தான் வண்டியில் பொருட்களை ஏற்றவோ இறக்கவோ முடியும் என்றான். நான் இது என்னுடைய பெட்டி உன் உதவி எனக்கு தேவை இல்லை. நானே ஏற்றிககொள்கிறேன் என்றேன். அவன் அதற்கு சம்மதிக்கவில்லை. இதனால் எனக்கும் அவனுக்கும் பெரிய வாக்குவாதம் நிகழ ஆரம்ப்பித்துவிட்டது. இதற்கிடையில் அவனுடைய தொழிற்சங்கத்தை சேர்ந்தவர்கள் நிறைய பேர் கூடிவிட்டனர். எல்லோருமே நீ பெட்டியை பேருந்தில் ஏற்றக்கூடாது. நாங்கள்தான் ஏற்றுவோம். அதற்கான கூலியை நீ கொடுக்க வேண்டுமென! என்னுடன் சண்டை போட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. இருந்தாலும் இந்த முடிவை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. அதுமட்டுமல்ல மலையாளம் தெரிந்ததால் நானும் விட்டுக்கொடுக்கவில்லை. என்னை சுற்றி ஒரு பெரிய கூட்டம் நின்று வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. ஒருவரும் அவர்களுக்கு எதிராக குரல்கொடுக்கவில்லை. சிலர் என்னிடம் சொன்னார்கள் அவர்கள் கேட்பதை பேசாமல் கொடுத்துவிட்டு போ என்றார்கள்.

நான் விடாப்பிடியாக இருக்கவும் அவர்கள் சொன்னார்கள். சரி உன் பெட்டியை நீ ஏற்றிக்கொள் ஆனால் எங்களுக்கான கூலியை நீ தந்துதான் ஆகவேண்டுமென! நான் போலீசிடம் சொல்வேன் என்றேன். கூட்டத்திலிருந்து ஒருவன் சொன்னான் போலீஸ் அவர்களை ஒன்றும் செய்யாது. அவர்களுக்கு இது தெரிந்துதான் நடக்கிறது. நீ பேசாம கேட்கிற பணத்தை கொடுத்துகிட்டு போ என்றான்.

நல்லவேளையாக இந்த சம்பவம் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது என்னுடைய ஒரு உறவுக்காரர் நாகர்கோயில் திருவனந்தபுரம் பேருந்தை ஒட்டிக்கொண்டிருந்தவர் அங்கு வந்து சேர்ந்தார். எனக்கு பாதி உயிர் வந்தமாதிரி இருந்தது. அவருக்கு இந்த அடாவடிகளின் செயல் ஏற்கனவே தெரிந்ததால், என் பெட்டியை அவரே பேருந்தில் ஏற்றபோனார். அதுவரை துள்ளிக்கொண்டிருந்தவ்ர்கள் அடங்கி போனார்கள். பின்னாலே வந்து, சார்! சாயை குடிக்கவாவது காசுதரும்படி கேட்டார்கள். எதோ டீ குடிக்க காசு கொடுத்தேன். ஆனால் ஒரு நிபந்தனையின் படி. இப்போது என் பெட்டியை நீ வண்டியில் ஏற்று தருகிறேன். அப்படி ஏற்றிய பின்தான் கொடுத்தேன்.

பின்னர் இதைப்பற்றி விசாரித்தபோது மேலும் பல சம்பவங்கள் இதைப்போல அடிக்கடி நடப்பதாக சொன்னார்கள். குறிப்பாக வெளி மாநிலத்தவர்களை இவர்கள் இப்படி குறிவைத்து பணம் பறித்து விடுகிறார்கள். நம் பெட்டி, நாம் ஏற்றுகிறோம். இவனென்ன இடையில்! என தோன்றலாம். ஆனால் இந்த பொறுக்கிகளிடம் இவை ஒன்றும் எடுபடாது. இது ஒரு மாநிலத்தின் தலைநகருக்கு தலைகுனிவு என்பதுதான் உண்மை.